Co to jest literatura pozytywizmu?
Literatura pozytywizmu to kierunek literacki, który często jest określany jako „późne romantyzm” lub „romantyczny realizm”. Istnieje przekonanie, że pozytywizm miał swój początek w latach 60. XIX wieku zaraz po zmianach gospodarczych i politycznych jakie zaszły w Europie. Bazował na założeniach racjonalizmu i miał na celu stworzenie systemu, który będzie szanować zasady moralności i postęp. Wakacje morskie, wytwory maszyny parowej, komunikacji miejskiej to tylko niektóre z aspektów tego nurtu literackiego.
Czy w polskiej literaturze jest literatura pozytywistyczna?
Tak, polscy literaci pozytywizmu silnie wpłynąli na kształt literatury polskiej. Był to okres przełomu między XIX iXX wiekiem, a wielu autorów polskich miało podobne tematy i problemy społeczne do ich odpowiedników zachodniej Europy. Autorzy tacy jak Eliza Orzeszkowa, Bolesław Prus, Stefan Żeromski i inny silnie wpłynęli na kształt polskiej literatury w tym czasie. Wspólnym tematem ich twórczości był konflikt między tradycją a nowoczesnością oraz walka o lepsze jutro.
Jakie są główne cechy literatury pozytywistycznej?
Literatura pozytywistyczna skupia się na walce z negatywnymi aspektami ludzkiej egzystencji, takimi jak bieda, przemoc, niesprawiedliwość społeczna itp. Akcentuje wiarę w indywidualizm, postęp, racjonalizm i etykę. Bardzo często jest nacechowana ideami pozytywizmu. Autorzy skupiają się na odczuciu więzi z narodem, postawach wolnego człowieka, zarządzaniu patologiami i bronią praw człowieka. Przykładem może być słynny utwór Bolesława Prusa „Lalka” z roku 1890 oraz „Faraon” Elizy Orzeszkowej z 1886 roku.
Jaka jest konkluzja dotycząca literatury pozytywizmu?
Literatura pozytywistyczna była ważnym przełomem w XIX-wiecznej kulturze europejskiej. Autorzy polscy silnie wpłynęli na rozwój tego nurtu literackiego. Złożył się on z wielu cech, które wpłynęły na kształt literatury niemal do końca dziewiętnastego wieku. Wykorzystywał idee i zasady racjonalizmu, postępu i indywidualizmu. Silnie akcentowano zmaganie się z patologiami społecznymi, a przede wszystkim walkę o większą sprawiedliwość społeczną. Wykorzystywał współczesne motto: ruch to życie!
